Aydınlıkta bile karanlığı özleriz bazen...

Aydınlıkta bile karanlığı özleriz bazen...

Gece ilginç bir zaman dilimidir. Karanlık öyle bir işler ki insanın içine yazası gelir tüm evrende olup bitenleri. Oysa evren dediğimiz gidemediğimiz tüm yerlerdir aslında. Gece yolculuklarına çıkarken rüyalarımızda sanki hiç dönmeyecekmiş gibi gireriz beynimizin dehlizlerine.

Aydınlıkta bile karanlığı özleriz bazen. Karanlık gizemlidir çünkü ve gizem insanın vazgeçilmezidir. çünkü insan zaten büyük bir gizemdir kendisi dahil kimsenin çözemediği.

"Aheste çek kürekleri, mehtap uyanmasın." demiş şair. Oysa ki o mehtap gecenin bekçisidir çoğu zaman. Aşıkları koruyan ve teşvik eden yanlarıyla. Ayrılıklara sebep olur gece ve kavuşmalara.

Gece yolculuklarında dinleriz kendimizi. Yol boyu uzayıp giden ışıklarda ararız geçmişimizi.

"Kamçılı karanlıktı geldin üstüme
Bütün masalları dolaştın
Ay zeytin gece
Ay vurmuştu alnına
Perçemlerin Tokat akıtması
Yorgundu atılmış yılan derisi
Değiştirilmiş güvercin gömleği tende
Nereye gidiyorsun, dedim
Zeytinlerin arasından
Siste silinip giderken yollar
Aydı zeytindi geceydi
Korkmadım bağırdım ardından
Aydaki zeytindeki gecedeki delikanlı
Nereye böyle Aldı rüzgar sesimi duyurmadı
Vurdu geçti durduğum yeri
Gümüşünü silkeledi yüzüme
Atının kanatları
Ben öldüm, ölüm bulunamadı
Kamçılı bir karanlıktı
Hikayemin gecesini dürdüm de
Kimse çıkamadı dışarı
Ay kaldı zeytin kaldı gece kaldı
Sis kaldı yollar kaldı karanlıktı" (*)

Ölümlerin en acıklıları yaşanır geceleri. Bir çaresizlik vardır çünkü gece ölümlerinde .. Sabahı beklemek zorundasındır çoğu zaman ve nedense o sabah güneş senin için hep daha geç doğar önceki çareli gecelerden. Gece olur, gündüz ölür...

Gece gece olalı böyle hüzün görmedi.
Görmedi bu kadar gözyaşı dökebilen bir erkek,
rüzgarı estikçe sevgilinin, böyle alevlenen bir yürek.
Yumuşacık ellere hasret bu eller,
yarin ellerine ulaşamaz...

Gece gece olalı böyle acı görmedi.
Yari elinden alınmış çöldeki mecnun imrenirken bu aşka,
gözlerini kaçıran bir küçük yüz,
Aşkı iliklerine islemiş bir aşığı
neden bir türlü anlamaz?

Gece gece olalı böyle kan görmedi.
Yaralı yüreklere tuzdur yarin gidişi ..
Kanayan duygularla doludur içi ..
Onu boşaltmak istersin damarlarından
Seni engelleyen Dünyevi kaygılar
Gözünde küçülse bile
yakanı bırakmaz.

Gece gece olalı böyle isyan görmedi.
Eski hayatına sinmiş bir sis bulutunun arasından
kayıp giden bugünü
kucaklayamamaktan çıkan isyan,
Geceyi sarmış bir hüzün kadar
yabana atılmaz...

Gece gece olalı böyle fırtına görmedi.
Göz gözü görmez bu fırtınada ..
göz göze bakmıyor ki görsün!
Göz gözü görse zaten fırtına çıkmayacak ..
Ona baktığın anlarda,
nedense o sana bakmaz...

Gece gece olalı böyle bir son görmedi.
Okyanusa gitmeliydi, hırçın dalgalara ..
Yakasını bıraktı mı bu sevda
bu Dünya gözüne dizine dursun ..
Mutluluğu yakalamak için
başka Dünyalar arandı da...
Gece gece olalı böyle görmedi...
Gecenin insana verdiği acı kadar
O acının sebeplerini unutturamayan
bir hayati yasayan insan...
asla iflah olmaz!...(**)

Gece gece nereden geldi aklıma bilmem ama gece akıllara zarardır...

(*) Murathan Mungan - Ay Zeytin Gece