Bir Eskicide Bıraktım Yüreğimi
Tükenmeyen yollarda, bilinmeyen geleceklere
Yürüyerek geçiyor yaşam.
Uyandığımda bitecek bir rüya gibi.
Hiç durmadan, koştururcasına yürüyorum,
Durursam uyanacağım,
Yaşam bitecek sanki...
Ardıma bakmadan gidiyorum
Bir daha geçmeyeceğimi bildiğim yollardan.
Her adımda dağılıyorum.
Bir parçam, ellerimden düşer gibi,
Kayıp gidiyor benden...
Bir köşede gülüşümü bırakıyorum.
Bir gece yıldızlara bakarken, gözlerimi.
Sokak lambalarında, sessiz gölgelerimi.
Günbatımının kızıllıklarında çocukluğumu,
Gündoğumlarında, sabah çiğlerine karışan gözyaşlarımı...
Siyah beyaz bir fotoğrafta düşlerimi...
Oysa düşlemek ne güzeldi çocukken.
Nerden bilirdim yaşamın
Böyle parçalanarak süreceğini
Ve ömrümün, kendimi toplamakla geçeceğini...
Bir yap-bozum sanki,
Tek parçamı bile bulamadan,
Yeniden dağılıveriyorum.
Nerede başladı bu...
Hatırlamadığım kadar uzakta kaldı ilk kırıntılarım.
Her yiten parçada sessiz bir çığlık attı yüreğim,
Sel olup aktı da, kimseler görmedi.
Sessizce gelip toplamasını bekledim
O hep beklenen, ama hiç gelmeyenin...
Yüreğimde bir telaş, bir heyecan;
-Beni tamamla artık! —der gibi çırpınan...
O değil miydi daha yolun en başında
Bin parçaya bölünüp dağılan...
İstesem de bulamam yüreğim.
Bir daha geçmeyeceğim bir yolda,
Bir eskiciye bıraktım seni, paramparça...
Çığlıkların paçalarımdan süzülüyor,
Kimseler görmüyor...
İşte böyle sürüyor yaşam
Yolun birinde eksilip,
Bir başkasında biraz artan...
Kim geri getirebilir,
Bir daha geçmeyeceğim bir yolda,
Bir eskicide kalan ,
O bir parçası hep eksik yüreği...
alıntı
Paz Ağus. 05, 2007 9:56 am